බන්ධුල සිසිර කුමාර-
දශක දෙක හමාරකට විතර ඉස්සරින් දිනයක ඉරිදා දිවයින පත්තරයක එක්තරා ලිපියක් පළ වුණා. මට මතක තරමින් එහි මාතෘකාව වූයේ “කීර්තිමත් රාජ්‍ය සේවකයාගේ කථා වස්තුව“ යන්න. මගේ මේ ඇරඹුම කථා දෙකක් කියන්නයි. එකක් අතීත කථාවක්. අනෙක නූතන කාවක්. අතීත කථාව අර දිවයින පත්තරයේ තිබුණු කථාවමයි.
අපේ අතීතයේ පැවැති සමාජ ආර්ථික ව්‍යූහයෙහි අවශ්‍යතාවයනට අනුව ඒ අතීත පරිපාලන පද්ධතිය සකස් ව තිබුණා. එකල වූ සමාජ ආර්ථික ව්‍යූහයේ වැවට අයත් වූයේ ඉතා වැදගත් තැනක්. එකිනෙකින් බැඳුණු වැව් රැසකින් හා විධිමත් ව සැකසුණු වගා බිම්-වන බිම්-ජනාවාස ආදියෙන් යුතු මේ පද්ධතිවෙය් කටයුතු භාර නිලධාරි පිරිසක් සිටියා. අපේ කථා නායකයා අනුරාධපුර යුගයේ එක්තරා කාල සීමාවක කලා වැවේ කටයුතු භාරව සිටි නිලධරයෙක්.
සිරිත් පරිදි ඔහු දිනකට කිහිප වතාවක් වැවේ විශේෂිත ස්ථාන නිරීක්ෂණය කිරීමේ රාජකාරි ගමන් වල යෙදෙන්නට ඇති. මෙසේ එක්තරා රාත්‍රියක රාජකාරිය අතරතුර වැව් බැම්මේ වේගවත් ජල කාන්දුවක් නිරීක්ෂණය වෙනවා.පැය කිහිපයකින් එතැන විශාල වී වැව් බැම්ම බිඳී යා හැකි බවත් එහි ප්‍රතිඵලය කෙතරම් බිහිසුණු ද යන්නත් ඔහුට වැටහෙනවා. ( 80 දශකයේ ජීවත් වූ අයට මතක ඇති, කන්තලේ වැව් බැම්ම බිඳී ගොස් සිදුවූ මහා ව්‍යසනය.) ඔහු සියළු වැර යොදා හඬ ගා මිනිසුන් කැඳවා ගන්නට උත්සාහ කරන්නට ඇති.
වැව් බැම්ම බිඳීම වැළැක්විමට හදිසියේ කළ හැකිව තිබූ එකම දෙය ඔහු කළා විය යුතුයි. ඒ වැවට බැස ජල කාන්දුව සිදුවන තැන සිරුරෙන් වසා ගෙන කවුරුන් හෝ එනතුරු තාවකාලික ව අනතුර වළක්වා ගැනීමයි. එහෙත් ඒ රාත්‍රියේ ඔහුගේ හඬ කිසිවකුට නොඇසුනා වන්නට ඇති. කෙසේ හෝ කිසිවකු එහි පැමිණියේ නැහැ. රාත්‍රියක් පුරා අධික ශීතල හා ජලයේ පීඩනය දරා ගෙන හිතේ හයියෙන් හුදකලා සටනක් කළත් මිනිසකුට දරා ගත හැකි සීමාවක් තිබෙනවා. ඒ රාත්‍රියේ ඔහු එහිම මියගොස් තිබුණා.
පසුදා උදෑසන එහි ආ මිනිසුන් ට ඔහුගේ මළ සිරුර දැක ගැනීමට ලැබුණා. මළ සිරුර තිබූ තැනින් ඉවත් කළ විට නැවතත් වැව් බැම්ම තුලින් ජලය විදින්නට පටන් ගත්තා. පහළ මිටියාවතේ ගම්මානවල මිනිසුන්ගේ ජීවිත, දේපළ හා වගා බිම් රැක දීම සඳහා මේ මිනිසා සිය ජීවිතය පූජා කර ඇති බව සියලු දෙනාටම වැටහී ගියා. ඔහුගේ අවසන් කටයුතු ගරු සරු ඇතිව නිම කිරීමෙන් පසු ඒ මිනිසුන් කලා වැව් බැම්ම මත දේවාලයක් තනා, තමන් වෙනුවෙන් දිවි පිදූ මිනිසා දේවත්වයට නංවා පුද පූජා කිරීමට පටන් ගත්තා. කලා වැවේ කඩවර දෙවියන් පිදීම ඇරඹුනේ මේ අන්දමිනුයි. ඒ යහපත් මිනිසාගේ දිවි පිදීම සිදු වී වසර දහසක් පමණ ගත ව තිබුණත් ඔහු අදත් වැඳුම් පිදුම් ලබනවා.
මේ පැරණි කථාව මට සිහිපත් වුණේ නූතන කථාවක් නිසයි. තවත් මිනිසුන් පිරිසකට ආපසු ගෙවල් දොරවල්වට යාමට අවස්ථාව ලබා දීම සඳහා සිය කැමැත්තෙන් මරණය තෝරා ගත් කීර්ති බණ්ඩාර ශ්‍රීලංගම රියදුරු මහතා ඔබ සියලු දෙනාට තාමත් මතක ඇතැයි සිතනවා. පල්ලමේදී තිරිංග අක්‍රිය වූ බස් රථය මිනිසුන් සියළු දෙනා සමග ප්‍රපාතයට ඇද වැටීම වැළැක්වීම සඳහා තමා සිටි පැත්ත ගල් පව්වක වැදීමට සලස්වා නතර කර ගත් ඔහු කළ දිවි පිදීම කඩවර දෙවියන්ගේ ජීවිත පූජාවට දෙවැනි වන්නේද?
එකල අප වෙනුවෙන් දිවි පිදූ මිනිසකු දෙවියකු බවට පත් කර ගත්, කෙළෙහි ගුණ දත් ජාතියක් වූ අප සියවස් ගණනකට පසු අද සිටින්නේ කොහිදැයි අප අපෙන් ම ප්‍රශ්න කළ යුතු නොවේද? කීර්ති බණ්ඩාර මහතාගේ ජීවිත පූජාවෙන් පසු ව එතුමන්ගේ දරු පවුල මුහුණ පා ඇති ගැටළු පිළිබඳ ව පසු ගිය දිනවල මාධ්‍යවල පල වූ තොරතුරු වලට සංවේදී වූවන් කී දෙනෙක් වේද?
වසර දහස් ගණනක් කෙළෙහි ගුණ සිහි තබා ගන්නා ජනතාවක් වූ අප සියල්ල සතියකින් අමතක කරන තත්ත්වයට ඇද වැටී ඇති අන්දම පුදුම සහගත නොවේද?
(ඡායා රූප අන්තර්ජාලයෙනි. ඒවායේ අයිතිය හිමි භවතුනට ස්තුති පූර්වක වෙමි.)
